Country Festival @ Abdijsite Sint-Truiden

Foto's en verslag in opdracht voor Rootstime

Volledige fotoverslag : Country Festival

Vrijdag 28 augustus 2015

De derde editie van het Countryfestival is twee weken vervroegd tov vorig jaar, en ze hebben zich teruggetrokken uit de idyllische bossen rond het Chateau de La Motte waar ze de twee vorige edities resideerden.  Nu zit je pal in het centrum van een Limburgse provinciestad, waar ze een kermis hebben, en een wekelijkse markt, pal rond de festivalsite. Parkeertechnisch geen evidentie, en een echt festivalgevoel ontbreekt in eerste instantie ook een ietwat.

Maar eens op de effectieve festivalsite, een ommuurd stukje abdijpark, met wat lokale fruitboompjes en middeleeuwse kasseipaadjes, komt dat toch wel een beetje terug. Niet in het minst omdat er een podium staat met over drie dagen verspreid een aantal bands die country brengen, maar ook tal van andere kruisbestuivingen, zodat het net zoals vorig jaar niet saai kan worden. Ook nog aanwezig, de houten dansvloer voor dat podium, blijft een uniek zicht, waar op gelinedanced kan worden. Valt wel te noteren dat die linedancers op vrijdag althans niet in dezelfde mate waren komen opdagen als vorige editie. Misschien vonden ze de weg niet , of stuurde de gps hen doelloos rond op zoek naar parking. We zitten in St Truiden, waar het fruit langzaam van de bomen begint te vallen, de zomer ook hier dit weekend nog één keer wil uithalen, en waar het geluid op het countryfestival meer dan uitstekend is. Want daar wil ik het toch zeker even over hebben, zonder aan product placement te willen doen kan je stellen dat Bose, die hier het geluid verzorgen, een bijzonder goede sound neerzetten. Ze deden dat vorig jaar ook al, bij wijze van experiment toen, om te researchen of hun product zou kunnen werken op een open air festivalletje. Nou dat bleek een voltreffer, en ik ben bijzonder verheugd dat ook dit jaar die firma hier een waar masterpiece heeft afgeleverd . We zitten dus , om dit even te duiden toch, tussen vier abdijmuren, en een trouwzaal en misschien ook nog een stukje school, maar duidelijk helemaal ingesloten. Toch, en dat mag wel enige verbazing wekken is er geen vervelende ‘kets’ van drumslagen bv, integendeel de sound zit over het hele terrein precies waar ie moet zitten. Dat, laat de festivalbeleving dan weer een heel stuk de hoogte in schieten.

The Bros. Landreth

Zoals bij The Bros. Landreth, Canadezen die erg mooie dingen lieten horen. Ze spelen voor het eerst in dit land, en kwamen van een Deens festival afgezakt. Afgaande op hun set zie ik hen dit land nog wel’s aandoen, en dan graag in een AB club ofzo. Ze spelen een mix van invloeden en genres die met momenten wel  aan country raken, maar verder veel meer flirten met gesofisticeerde blues en jawel hoor, fijne jazz. Zeker tijdens soleermomenten klinken ze jazzy, zelfs Steely Dan esque, zonder de magistrale beheersing van een Donald Fagan dan, maar goed, zulke streken daar hou ik wel van. Hun set is nooit rommelig, nooit vervelend, en laat je constant raden en zoeken naar hun invloeden. De band klinkt als Hendrix tijdens ‘The Wind Cries Mary’, maar dan met de stem van Lyle Lovett. Je zoekt een beetje naar de Americanaband zoals ze vaak omschreven worden, maar die valt dan alleszins niet op. Lijkt me ook moeilijk voor Canadezen om Americana te spelen. Maar het maakt hen niet uit in welk hokje men ze wil duwen, ze spelen songs die staan als huizen . We spotten Lynyrd Skynyrd, Doobie Bros. Dr. Hook en zelfs souldingetjes. En die stem, jah, ik verwacht ieder moment in zowat iedere song die ze spelen plots ‘She’s No Lady She’s My Wife’ te horen als afsluitzinntje van het nummer.

Cosmo's Foger-T

Fijn uurtje muziek op een vrijdagavond in het centrum van St Truiden, waar de appeltjes straks van de bomen gaan vallen, en waar Frankie Saenen, Scabs drummer, even later een best te pruimen CCR set brengt met Cosmo’s Foger-T. Ze openen met een stomende versie van ‘Born On The Bayou’, zowat mn favourite Creedence song, en laten verder alle CCR hits passeren in een smaakvolle interpretatie van de legendarische band. De grote man zelf leek heel even hier, tussen de abdijmuren en de trouwzaal. (as)

Zaterdag en zondag 29-30 augustus 2015

White Trash Dating Service

De country zaterdag resulteert meteen in een uh...hoogtepunt, we kijken in de late namiddag naar White Trash Dating Service. Die heeft men op een podium gezet op maar liefst 38 meter hoogte. De oude abdijtoren van St Truiden rijst statig boven de stad uit in de zinderende nazomerhitte. Geen plukje schaduw en de band dient hun materiaal 6 verdiepingen per trap naar boven te zeulen. Dat de humor ervan hen een ietwat ontgaat in eerste instantie is begrijpelijk. Maar muzikanten zetten dat van zich af en spelen. Koen Marcel Depreitere en bassist Jesse Lagiewka spelen trash versies van nummers van hun ouwe helden. Ze beperken zich niet tot country en aanverwante dingen maar laten ook Mötorhead’s ‘Ace Of Spades’ naast Johny Cash uit de (ook hier) Bose installatie schallen boven de kermisgeluiden uit. De kermis stoort heel even nog bij opener ‘Three Colours Black’ van Hank Williams Jr, maar als de lucht na de lange trapklim terug in hun longen zit blazen ze een dik uur stoom de lucht in. Het handjevol publiek wat de klim ook maakte kan het erg apprecieren en we zien zowaar een rondedansje ontstaan op grote hoogte.

We verlaten het best wel impressive duo om Ashton Lane te gaan bekijken op de acadamy stage.

Ashton Lane

Zeer fijne zaal, met een moeilijke akoestiek, maar opnieuw zorgt dat geluidssysteem voor een behoorlijke balans. De Schotse die een soort countrypop brengt doet dat met verve, ze is in het gezelschap van Graeme Duffin, de vroegere gitarist van het Schotse Wet Wet Wet. Samen bezochten ze Nashville eerder op het jaar, en het gebeurt wel vaker dat artiesten daar een heuse boost krijgen of gewoon helemaal herbronnen. Bij Ashton Lane lijkt dat zeker het geval , ze spelen een bijzonder sterke set, waarbij de stem van Esther O ‘Connor die van haar Ierse naamgenote dik het nakijken geeft. Eerlijke songs in een ingestudeerde , maar toch ook vrije verpakking. D’r mag al’s een pling langs zitten of onaangekondigd in een nummer verschijnen. Een korte uitwisseling van een glimlach lost dat meteen op. Ze spelen met een heerlijke beheersing en maken dit uurtje gewoon hemels. Het is absoluut frustrerend deze top muzikanten te zien spelen voor een handjevol mensen. Als je deze band ergens tegenkomt, ga ze bekijken, geen seconde zal eraan verspild zijn.

John & Jonathan Joris

Op Zondag zien we kort na de middag John Joris samen met zijn zoon Jonathan een ook weer veel te kort uurtje geweldige dingen doen in het academie zaaltje. Ze spelen bewust niet uit zijn cd ‘Songs From The Mok’, maar dragen wel een nummer op aan Derol Adams, de man die dat cd inspireerde, en eigenlijk samen schreef met Joris. Adams is er intussen niet meer, en het moment van zijn overlijden liet John beslissen om dat cd , wat ze allebei al een hele tijd wilden maken, alsnog uit te brengen. Zonder Adams helaas, maar John maakte er een bijzonder knap eerbetoon van.
Live op het Countryfestival brach hij eigen nummers, hij gewapend met een acoustic guitar, en Jonathan legde daar wonderbaarlijk mooie electrische efecten en soundtapijtjes over. Vader en zoon zijn twee begenadigde gitaristen, zoveel is duidelijk. John is een uitstekende songschrijver die nu pas debuteerde met een eerste cd, maar dat hadden er al heel veel meer mogen zijn.

We gaven je een paar hoogtepunten mee van de derde editie van het Countryfestival, wat een beetje geplaagd werd dit jaar door moeilijke omstandigheden. De locatie is niet ideaal, en ook de kalenderpositie hadden we graag ergens begin september gehouden. Dan heb je geen last van een kermis, een versmarkt en heb je minder concurrentie van andere festivals. Muzikaal viel er gelukkig wel opnieuw veel te ontdekken , en je zag iedere dag wel minstens één echt exellent act.  De uitdrukking ‘parels voor de zwijnen’ borrelt op, en dat hebben we niet zo graag.  Er moet toch ergens in de buurt van Sint-Truiden een frisse weide liggen waar zoveel lekkers beter tot zijn recht komt.  (as)